تعیین اعتبار معامله

اعتبار قولنامه دستی در دادگاه

اعتبار قولنامه دستی در دادگاه موضوعی است که در این مقاله قصد بررسی آن را داریم.

خیلی از مشکلات افراد در رابطه با خرید و فروش، به علت عدم آگاهی آن ها از مسائل حقوقی است. بنابراین برای پیشگیری از هر گونه مشکل، قبل از هر کاری مطالعاتی در رابطه با آن داشته باشید یا با یک وکیل با تجربه مشورت نمایید. ما در مقاله ی زیر به بررسی اعتبار قولنامه دستی در دادگاه می پردازیم.

قولنامه را به صورت درست تنظیم نمایید

بعد از خرید خانه نوبت به نوشتن قولنامه می رسد. در هنگام نوشتن قولنامه رعایت چند نکته ضرورت دارد. چرا که بسیاری از پرونده های دادگاه به علت درست ننوشتن قول نامه است.

چنانچه شما در هنگام نوشتن دقت لازم را به عمل نیاوید، ممکن است حقتان ضایعشود. از سوی دیگر، در صورت درست نوشتن آن می توانید به راحتی به حقتان برسید.

قولنامه چیست؟

گاهی اوقات افراد می خواهند مالی را اعم از خانه یا اتومبیل را خرید یا فروش کنند ولی مقدمات آن را ندارند. مثلا خریدار ملک نمی تواند همه ی پول آن را به صورت یک جا بپردازد و فروشنده هم نمی تواند ملک را تحویل خریدار بدهد. این در حالی است که هر دو سر فروش آن با یکدیگر توافق دارند. در این مواقع آن ها توافقات خودشان را روی برگه ی کاغذی به اسم قولنامه می نویسند.

زمانی که قولنامه نوشته می شود، فروشنده نباید آن را به شخص دیگری بفروشد، خریدار نیز بایستی مبلغ آن را تا زمان تعیین شده پرداخت نماید. در رابطه با اعتبار قولنامه دستی در دادگاه باید گفت: قولنامه فقط یک سند عادی بوده که توسط اشخاص عادی تنظیم شده است. ولی اگر به طور صحیح نوشته بشود می توانید با استناد به آن دادگاه رفته و حقوق خود را پیگیری نمایید.

مثلا اگر فروشنده در هنگام سند زدن در دادگاه حضور نیابد، خریدار می تواند از دادگاه درخواست صالح نماید تا بدین وسیله وی را برای سند زدن در دفترخانه مجبور نماید.

خریدار در هنگام نوشتن قولنامه چه نکاتی را باید رعایت نماید؟

برخی نکاتی که خریدار باید در هنگام نوشتن قولنامه رعایت نماید عبارتند از:

• خریدار باید شخصا سند را مشاهده کند تا اطمینان یابد که ملک وثیقه نشده باشد.
• خریدار برای اطمینان یافتن از این که ملک به شخص دیگری فروخته نشده باشد بایستی کد رهگیری آن را پیگیری نماید.

در مورد اعتبار قولنامه دستی در دادگاه باید گفت: چنانچه قولنامه ای فاقد کد رهگیری باشد، قابل انکار و تردید است. بنابر این حتما کد رهگیری آن را پیگیری نمایید.

• چنانچه مالی را که می خواهید بخرید، بواسطه ی ارث به دست فروشنده رسیده، بایستی برگه ی تسویه ی مالیات بر ارث و گواهی انحصار وراثت را مشاهده نمایید.
• تا هنگامی که سند به نامتان نخورده، از پرداخت تمام پول خودداری نمایید.
• چنانچه مورد معامله ملک است، دقت نمایید که ملحقات آن مانند پارکینگ، انباری، برق، گاز، تلفن و … در قولنامه قید شده باشد.
• در هنگام نوشتن، علاوه بر امضاء خریدار و فروشنده و مهر صاحب بنگاه، بایستی دو فرد شاهد که مورد اعتماد دو طرف هستند قولنامه را امضاء نمایند.
• بایستی که حتما تاریخ و آدرس دفترخانه ای که قرار است سند در آنجا تنظیم گردد، ذکر گردد.
• بایستی در 3 نسخه تهیه بشود. یک نسخه در دست فروشنده، یکی در دست خریدار و دیگری در نزد بنگاه دار به امانت می ماند.
• امروزه قولنامه های چاپی وجود دارد. بنابراین از امضاء کردن و نوشتن نوع دستی خودداری نمایید.

فروشنده در هنگام نوشتن قولنامه چه نکاتی را باید رعایت نماید؟

برخی نکاتی که فروشنده باید در هنگام نوشتن قولنامه رعایت نماید عبارتند از:

قولنامه چیست؟

قولنامه سند یا قراردادی است که بر اساس آن طرفین معامله که قصد عقد بیع با یک دیگر را دارند متعهد می شوند در زمان مشخصی به تعهد خود یعنی انتقال مال به دیگری عمل کنند. هدف از تنظیم این است که دو طرف قرارداد مطمئن باشند که طرف مقابلشان به تعهد خود برای بستن عقد بیع و انتقال مال متعهد است. زیرا معمولا افراد با این هدف قولنامه منعقد می کنند که یک سری مقدمات را برای بستن قرارداد خرید و فروش، مانند پرداخت عوارض و مالیات، دریافت مجوز از شهرداری و … را فراهم کنند.

اعتبار قولنامه در دادگاه

قولنامه مانند سایر قرارداد هایی که طرفین برای انجام تعهدی تنظیم می کنند در دادگاه معتبر است و باید مفاد آن را اجرا کنند و به موجب آن می توان الزام شخصی را که از انجام تعهد خودداری می کند را از دادگاه درخواست نمود. بدین ترتیب، اگر فروشنده از حضور در دفتر اسناد رسمی و انتقال رسمی ملک به خریدار خودداری کند، خریدار می تواند از دادگاه صالح درخواست نماید تا او را برای به نام زدن سند در دفترخانه مجبور کند.

تفاوت مبایعه نامه با قولنامه

قرارداد مکتوبی که بین طرفین تنظیم می گردد و بر اساس آن مالی در مقابل دریافت عوض یا بهاء یا قیمت فروخته می شود، مبایعه نامه به شمار می رود. این اصطلاح به صورت بیع نامه نیز به کار می رود. اما گاهی افراد قصد خرید یا فروش مالی را دارند، ولی مقدمات آن فراهم نیست. در این حالت، طرفین قراردادی عادی تنظیم می نمایند و در آن متعهد می شوند در زمان مشخصی در دفاتر اسناد رسمی حضور یابند و با شرایط تعیین شده در قرارداد، معامله را واقع سازند. به این قرارداد تنظیم شده قولنامه می گویند.

چند نکته مهم در تنظیم قولنامه

• اولین نکته این است که فروشنده ملک را خودش ببیند تا از مورد رهن و وثیقه نبودن آن اطمینان حاصل کند.
• دوم اینکه به وسیله کد رهگیری از فروش یا معامله آن با شخص دیگری به طور کامل مطلع شود.
• سوم آنکه قولنامه را باید در سه نسخه تنظیم کرد و تا حد امکان از تنظیم قولنامه ‌های دستی و بدون در نظر گرفتن شروط کافی پرهیز شود.
• در قولنامه ‌ای که در دفتر معاملات ملکی تنظیم می‌شود باید علاوه بر امضای فروشنده و خریدار همچنین مهر و امضای صاحب بنگاه دو نفر به عنوان شاهد امضا کنند.
• همچنین قبل از هر چیز باید مطمئن شد که مشاور املاکی که در آن قولنامه نوشته می ‌شود از اتحادیه مربوطه مجوز دارد یا خیر. اما بهتر است حق بنگاه دار در متن درج شود.
• از سوی دیگر مشخصات مورد معامله را با آنچه در سند ذکر شده است تطبیق دهند و چنانچه مورد معامله خانه است دقت شود که ملحقات ملک مانند آب و برق و پارکینگ در متن سند قید شده باشد.
• درباره کسی که قولنامه را امضا می‌کند چنانچه وکیل یا نماینده مالک است، باید اطمینان حاصل شود که نمایندگی وی قانونی است و حق امضا در این مورد خاص را دارد.
• اضافه بر این مالی که مورد معامله است چنانچه از طریق ارث به فروشنده رسیده است باید گواهی انحصار وراثت و تسویه حساب مالیات بر ارث را مشاهده کند.

پاسخ به چند پرسش درباره قولنامه

در چه شرایطی می توان قولنامه را فسخ نمود؟

قولنامه بسته به توافقی که طرفین مبنی بر فسخ کردن معامله انجام می دهند، قابلیت فسخ کردن را دارد. اما گاهی فسخ قولنامه به موجب قانون صورت می گیرد. در این مورد از فسخ قرارداد ها قانون به منظور جلوگیری از ضررهای احتمالی وارد عمل شده و حتی با عدم رضایت دیگری قرارداد مربوطه را فسخ شده اعلام می کند.

مهم ترین جزء قولنامه چیست؟

مشخصات خریدار و فروشنده و ملکی که قرار است معامله شود اولین و مهم ‌ترین بخش است. در این سند همچنین زمان آغاز و پایان معامله ذکر می ‌گردد و همچنین طرفین بنا به توافقی که بین خودشان می ‌کنند، حقی را برای فسخ معامله در صورت به وجود آمدن شرایط خاص در نظر می ‌گیرند.

آیا می توان در قولنامه وجه التزام درج نمود؟

درج وجه التزام در قولنامه بر مبنای ماده 10 قانون مدنی صحیح بوده و دارای اعتبار است. بنابراین قولنامه ای که دارای وجه التزام است معتبر می باشد، اما شخصی که میخواهد وجه التزام را مطالبه نماید باید تعهدات خویش را به نحو احسن و تمام و کمال انجام داده باشد.

اندازه پوزیشن در ترید؛ در هر معامله چقدر سرمایه وارد کنیم؟

یکی از مباحث همیشگی در دنیای معاملات ارزهای دیجیتال، مفهوم «مدیریت ریسک» است. همه متخصصان سرمایه‌گذاری و همه مقالات آموزشی، بر این نکته تأکید دارند که: ریسک معاملات خود را مدیریت کنید. اگر تنها اندکی با ارزهای دیجیتال آشنا باشید، متوجه می‌شوید که چرا مدیریت ریسک تا این حد در این حوزه مهم است.

دنیای ارزهای دیجیتال دنیای نوسان، اتفاقات ناگهانی، هیجان، اضطراب و خطر است. قیمت این دارایی‌های نوظهور و دوست‌داشتنی به‌طور لحظه‌ای تغییر می‌کند و این ویژگی (دست کم در زمان فعلی) اجتناب‌نا‌پذیر است. چنین نوسان قیمتی می‌تواند فرصت خوبی برای کسب سود باشد و ارزش سرمایه شما را در مدت‌زمان کوتاهی چند برابر کند؛ اما به‌ همان اندازه هم می‌تواند خطرناک باشد و ارزش این سرمایه را از نصف هم کمتر کند.

قسمت بد ماجرا این است که ما معمولاً اخبار زیادی از پولدارشدن افراد در دنیای ارزهای دیجیتال می‌شنویم؛ اما اخبار مربوط به ضررها و بر باد رفتن سرمایه‌ها کمتر پوشش داده می‌شود. به‌ همین دلیل، برخی ممکن است بی‌گدار به آب بزنند و خطرپذیری را با بی‌احتیاطی اشتباه بگیرند. خطرپذیری یکی از ویژگی‌های اصلی برای معامله ارزهای دیجیتال است؛ اما بی‌احتیاطی، خیر.

در این مقاله که به کمک مطلبی از وب‌سایت بایننس آکادمی گردآوری شده، بر روی یکی از فاکتورهای اساسی مدیریت ریسک، یعنی «تعیین اندازه موقعیت معاملاتی» تمرکز می‌کنیم و به شما آموزش می‌دهیم که چگونه ضررهای احتمالی را به حداقل برسانید.

اندازه موقعیت معاملاتی یا «پوزیشن سایز» (Position Size) به‌بیان ساده میزان سرمایه‌ای است که یک معامله‌گر با آن قصد ورود به یک معامله را دارد.

معامله‌گران زیادی وجود دارند که اصلاً به تعیین اندازه موقعیت فکر نمی‌کنند و یا با یک حجم تصادفی از سرمایه وارد معامله می‌شوند؛ اما حقیقت این است که تعیین اندازه موقعیت یکی از بخش‌های مهم ترید اصولی است. اگر قصد شروع معاملات پیشرفته و مارجین ارزهای دیجیتال را دارید و یا اگر از راهبردهای معاملاتی خود راضی نیستید، پیشنهاد می‌کنیم تا پایان این مقاله با ما همراه باشید.

در این مقاله سعی شده است تمام مفاهیم به‌بیان ساده برای همه معامله‌گران توضیح داده شود؛ اما کاربرد اصلی تعیین اندازه موقعیت معاملاتی، در معاملات مارجین و قراردادهای آتی است.

اولین گام، مدیریت احساسات است

شاید این بخش به‌اندازه بخش‌های پیش‌ رو فنی نباشد، اما به‌اندازه همان بخش‌های فنی مهم است. از آنجا که ریسک مالی همیشه در معاملات ارزهای دیجیتال وجود دارد، ممکن است ناخودآگاهتان برای فرار از این ریسک‌ها، احساسات فریبنده‌ای را در شما برانگیزد. نکته‌ای که باید مدنظر داشته باشید این است که این احساسات لزوماً صحیح نیستند. در واقع، جمله‌های انگیزشی مانند «انرژی هیچ‌وقت دروغ نمی‌گوید» و «به ناخودآگاه خود اعتماد کنید» و جملاتی از این‌ قبیل، حداقل در این مورد کارساز نیستند.

شما باید بتوانید احساسات خود را کنترل کنید و اجازه ندهید که تصمیمات شما را تحت‌تأثیر قرار دهند. بهترین روش برای دستیابی به این هدف، رسیدن به یک مجموعه از قوانین و پایبندی به آنهاست. به‌بیان دیگر، شما باید یک «سیستم معاملاتی» دقیق برای خود تنظیم کنید و تا حد ممکن به آن پایبند باشید.

سیستم معاملاتی شما در مواقع حساس به کمک‌تان می‌آید و شما را از تصمیم‌گیری‌های عجولانه و هیجانی بازمی‌دارد. این سیستم معاملاتی دو هدف دارد:

۱. ریسک معاملات شما را مدیریت می‌کند.
۲. به شما کمک می‌کند از تصمیمات و اقدامات غیرضروری اجتناب کنید.

تا به اینجا متوجه شدیم که داشتن یک سیستم معاملاتی دقیق برای موفقیت در معاملات مهم است؛ اما حال سؤال این است که این سیستم بر چه اساسی باید تنظیم شود؟ معیارها و متغیرهای آن کدام‌‌اند؟ هنگام تنظیم این سیستم‌ چه نکاتی را باید در نظر گرفت؟

اگر قرار است ما به سیستمی برسیم که قابل‌اعتماد باشد و بتوان در مواقع حساس به آن پایبند بود، این سیستم باید دقت بالایی داشته باشد؛ در غیر این صورت ما را به سمت شکست سوق خواهد داد.

موارد زیادی از جمله افق سرمایه‌گذاری، میزان سرمایه و تحمل ریسک وجود دارد که در‌این‌باره به ما کمک می‌کنند؛ اما از بین همه آنها، تمرکز ما در این مقاله روی موضوع تعیین اندازه موقعیت معاملاتی برای هر معامله است. تعیین اندازه موقعیت معاملاتی با تحمل ریسک در ارتباط است و باعث می‌شود شما بیش از حد معقول ضرر نکنید.

برای تعیین اندازه موقعیت معاملاتی یا همان پوزیشن، ابتدا باید سه متغیر دیگر را محاسبه و تعیین کنید. این سه متغیر عبارت‌اند از: «اندازه حساب معاملاتی»، «ریسک حساب معاملاتی» و «ریسک معامله». پس از طی این مراحل، نوبت به تعیین اندازه موقعیت می‌رسد.

تعیین اندازه موجودی معاملاتی

موجودی معاملاتی یا اندازه حساب (Account Size) شما سرمایه در دسترسی است که قصد دارید آن را به یک استراتژی معاملاتی خاص اختصاص دهید. ممکن است این مسئله خیلی بدیهی به نظر برسد؛ اما عنوان‌کردن آن خالی از لطف نیست. موجودی معاملاتی شما همه سرمایه‌ای که در قالب بیت کوین (یا هر ارز دیجیتال دیگری) دارید نیست.

به‌عنوان مثال، فرض کنیم شما مقداری بیت کوین در یک کیف پول سخت‌افزاری دارید و قصد دارید از آن به‌عنوان سرمایه‌گذاری بلندمدت استفاده کنید. این دارایی مسلماً بخشی از سرمایه معاملاتی شما به حساب نمی‌رود.

منظور ما از موجودی معاملاتی، تنها آن بخشی از سرمایه است که قصد دارید از آن فقط در معامله استفاده کنید. بنابراین سبد سرمایه‌تان را تقسیم‌بندی کنید و تنها بخشی از آن که قصد دارید به معامله اختصاص دهید را به‌عنوان موجودی معاملاتی خود در نظر بگیرید.

تعیین ریسک موجودی معاملاتی

اگر شما ۱۰۰ دلار موجودی برای معامله داشته باشید، در هر معامله چقدر جای ضرر برای خود می‌گذارید؟ به عبارت دیگر، در هر معامله باید چقدر از این ۱۰۰ دلار را وارد بازی کنید؟

مرحله دوم، تعیین ریسک حساب است. این مرحله شامل تصمیم‌گیری در مورد درصدی از سرمایه معاملاتی است که مایلید در یک معامله واحد روی آن ریسک کنید.

در مورد تعیین ریسک حساب، قوانین از پیش‌ تعیین‌شده‌ای وجود دارد. برای مثال در دنیای امور مالی سنتی، قانونی به نام «قانون ۲ درصد» وجود دارد که عنوان می‌کند معامله‌گران نباید بیش از ۲ درصد از سرمایه خود را به خطر بیندازند.

البته همان طور که اشاره کردیم، قانون ۲ درصد بیشتر در بازارهای مالی سنتی به‌ کار می‌رود. حقیقت این است که این قانون برای بازار ارزهای دیجیتال خیلی مناسب نیست. ارزهای دیجیتال ویژگی‌هایی دارند که آنها را از بازارهای مالی سنتی متمایز می‌کند. به‌ همین دلیل، بهتر است که در مورد قانون ۲ درصد برای معامله ارزهای دیجیتال تجدیدنظر کنیم.

قانون ۱ درصد

دو دلیل وجود دارد که ثابت می‌کند قانون ۲ درصد برای معاملات ارزهای دیجیتال مناسب نیست. اول اینکه این راهبرد معمولاً برای سرمایه‌گذاری‌های نسبتاً بلندمدت مناسب است؛ حال آنکه معاملات ارزهای دیجیتال معمولاً کوتاه‌مدت هستند و ممکن است تنها یک تا چند روز به طول بینجامند. علاوه بر آن، این قانون معمولاً مناسب دارایی‌هایی است که نوسان کمتری دارند؛ اما می‌دانیم که ارزهای دیجیتال دارایی‌های پرنوسانی هستند.

بنابراین اگر قصد دارید معاملات فعال‌تری انجام دهید و یا اگر تازه‌وارد هستید، اتخاذ یک رویکرد محتاطانه‌تر را به شما پیشنهاد می‌کنیم. برای مثال، بهتر است که این قانون را به قانون ۱ درصد تغییر دهید.

قانون ۱ درصد حکم می‌کند که نباید بیش از یک درصد از حساب خود را در یک معامله، در معرض تعیین اعتبار معامله ریسک قرار دهید. البته این به این معنا نیست که باید تنها با ۱ درصد از حساب خود وارد معاملات شوید؛ بلکه به این معنی است که اگر ایده معاملاتی شما اشتباه بود و حد ضررتان نقض شد، باید فقط ۱ درصد از حساب خود را از دست بدهید. به‌عبارت دیگر، ضرر شما مطابق با این قانون باید برابر با ۱ درصد حساب معاملاتیتان باشد، نه کل مبلغی که وارد معامله کرده‌اید.

برای تکمیل‌کردن بحث تعیین ریسک، دو پیشنهاد را با شما مطرح می‌کنیم:

• پیشنهاد می‌کنیم درصد ریسک ثابتی را برای حساب‌های معاملاتی خود منظور کنید. پیش‌تر عنوان کردیم که شما مختارید درصدهای ثابتی مانند قانون ۲ درصد یا قانون ۱ درصد را به میل خود تغییر دهید؛ اما پیشنهاد می‌کنیم هر درصدی را که انتخاب می‌کنید، از همان برای همه معاملات خود استفاده کنید. اینکه در یک معامله از ریسک ۱ درصدی استفاده کنید و در معامله بعدی از ریسک ۵ درصد، روش جالبی نیست.
• شما این امکان را دارید که از معادل‌های ریالی به‌جای درصدها برای تعیین ریسک حساب خود استفاده کنید. برای مثال ممکن است دوست نداشته باشید که تحت هیچ شرایطی، بیش از یک میلیون تومان ضرر کنید. در این صورت، اندازه حساب شما هیچ‌وقت نباید بیشتر از ۱۰۰ میلیون تومان باشد. تا زمانی که اندازه حساب شما ۱۰۰ میلیون تومان یا کمتر باشد، ریسک حسابتان نیز یک درصد یا کمتر خواهد بود.

تعیین ریسک معامله

تا به اینجا با اندازه حساب و روش تعیین ریسک حساب آشنا شدیم. مرحله بعدی، تعیین ریسک معامله است. تعیین ریسک معامله یک پیش‌نیاز کلیدی دارد: مشخص‌کردن زمانی که ایده معاملاتی ما از اعتبار ساقط می‌شود.

فراموش نکنید که اشتباه و ضرر، بخش جدایی‌ناپذیر معاملات (به‌خصوص در دنیای ارزهای دیجیتال) است. حتی بهترین معامله‌گران هم همیشه درست پیش‌بینی نمی‌کنند. نکته جالب این است که معامله‌گرانی وجود دارند که پیش‌بینی‌های اشتباهشان بیشتر از پیش‌بینی‌های درست آنهاست، اما باز هم به نسبت سایرین بیشتر سود می‌کنند. چنین چیزی چطور ممکن است؟ همه اینها به‌دلیل مدیریت صحیح ریسک، داشتن یک استراتژی معاملاتی و پایبندی به آن است.

هر ایده معاملاتی باید یک نقطه ابطال داشته باشد. نقطه ابطال آنجایی است که می‌گوییم: «ایده اولیه ما اشتباه بود و باید از این موقعیت خارج شویم تا جلوی ضرر بیشتر را بگیریم». در سطح عملی‌، این نقطه همان جایی است که باید سفارش حد ضرر (Stop-Loss) خود را در آن تنظیم کنیم.

تعیین حد ضرر علاوه بر اندازه حساب معاملاتی تعیین اعتبار معامله و ریسک حساب، به قیمت ارز دیجیتال موردنظر هم بستگی دارد. باید با محاسبات و تحلیل‌هایی که انجام می‌دهید متوجه شوید که اگر بازار چند درصد مخالف پیش‌بینی شما حرکت کند، ضرر شما از ۱ درصد حساب‌تان بیشتر خواهد شد. به‌عبارت دیگر، تعیین این نقطه مبتنی بر استراتژی‌های معاملاتی شخصی شما و تنظیمات خاصی است که استفاده می‌کنید.

حد ضرر را می‌توان بر اساس تحلیل تکنیکال و پارامترهای آن از جمله منطقه حمایت و مقاومت تعیین کرد. همچنین می‌توان از اندیکاتورها، ساختار کلی بازار یا هر چیز دیگری برای تعیین آن استفاده کرد.

برای تعیین ریسک معامله هیچ روشی وجود ندارد که پاسخگوی همه موقعیت‌ها باشد. خودتان باید تصمیم بگیرید که کدام راهبرد، مناسب سبک معاملاتی شماست و نقطه ابطال یا حد ضرر را بر اساس آن تعیین کنید.

محاسبه اندازه موقعیت معاملاتی

حالا با همه پیش‌نیازهای لازم آشنا شده‌اید و می‌توانیم به‌سراغ محاسبه اندازه موقعیت معاملاتی برویم.

برای توضیح بهتر این مسئله، می‌توانیم از مثال‌های عددی کمک بگیریم. فرض می‌کنیم یک حساب ۵٬۰۰۰ دلاری داریم (تعیین موجودی معاملاتی). قرار شد که از قانون ۱ درصد استفاده کنیم و بیش از ۱ درصد از اندازه حساب خود را به خطر نیندازیم (تعیین ریسک حساب). با این اوصاف، ما نباید در این معامله بیش از ۵۰ دلار ضرر کنیم.

فرض کنید بر اساس تحلیل‌ها، حد ضرر (یا نقطه ابطال) معامله خود را جایی تنظیم کرده‌ایم که اگر بازار ۵ تعیین اعتبار معامله درصد مخالف پیش‌بینی ما حرکت کند، ۵۰ دلار ضرر می‌کنیم. به‌عبارت دیگر، ۵ درصد اشتباه در ایده معاملاتی ما، با یک درصد از کل حساب‌مان برابر می‌شود. حال چکیده این اطلاعات به شرح زیر است:

برای محاسبه اندازه موقعیت کافی است اندازه حساب را در ریسک حساب ضرب و نتیجه را بر نقطه ابطال تقسیم کنیم. بنابراین فرمول تعیین اندازه موقعیت به این صورت خواهد بود:

نقطه ابطال / (ریسک حساب*اندازه حساب) = اندازه موقعیت

حال می‌توانیم با استفاده از همین فرمول، اندازه موقعیت را برای مثال عنوان‌شده محاسبه کنیم.

۱٬۰۰۰ = ۰.۰۵ / ( ۰.۰۱ * ۵٬۰۰۰ )

بنابراین اندازه موقعیت مناسب برای این معامله، ۱٬۰۰۰ دلار است.

با دنبال‌کردن این راهبرد و خروج در نقطه ابطال، می‌توانید از یک ضرر بالقوه و بسیار بزرگ‌تر مصون بمانید. البته پیشنهاد می‌کنیم برای افزایش دقت این مدل، کارمزدهایی که باید پرداخت کنید و همچنین لغزش احتمالی قیمت را نیز در نظر بگیرید؛ علی‌الخصوص اگر قصد معامله یک ابزار مالی با نقدشوندگی (لیکوییدیتی) پایین‌تر را دارید [لغزش (slippage) به تغییرات قیمتی گفته می‌شود که از زمان فعال‌شدن سفارش تا زمان انجام آن اتفاق می‌افتد].

به‌عنوان نکته پایانی مقاله و برای اطمینان از درک آن، قصد داریم همین مثال را با تغییر یکی از متغیرها دوباره محاسبه کنیم. برای مثال بیایید نقطه ابطال را به ۱۰ درصد افزایش دهیم و با ثابت در نظر گرفتن سایر متغیرها، دوباره این محاسبه را انجام دهیم.

۵۰۰ = ۰.۱ / ( ۰.۰۱ * ۵٬۰۰۰ )

دیدید که با دو برابر کردن ریسک معامله، اندازه موقعیت به نصف کاهش یافت. بنابراین اگر بخواهیم ریسک معامله خود را بالا ببریم، باید دست‌کم اندازه موقعیت را کاهش دهیم تا با یک ضرر چشمگیر مواجه نشویم و از سرمایه خود محافظت کنیم.

همچنین می‌توانیم اندازه حساب خود را نصف کنیم تا ببینیم چه اتفاقی می‌افتد (برای محک زدن اطلاعات خود، پیشنهاد می‌کنیم پیش از مطالعه ادامه مطلب، پیش‌بینی کنید که با نصف‌کردن اندازه حساب، چه اتفاقی برای اندازه موقعیت خواهد افتاد؟ آیا اندازه موقعیت بزرگ‌تر می‌شود یا کوچک‌تر؟)

۵۰۰ = ۰.۰۵ / ( ۰.۰۱ * ۲٬۵۰۰ )

منطقی است که با کم‌کردن اندازه حساب، اندازه موقعیت کوچک‌تر خواهد شد. ما در این مثال اندازه حساب را نصف کردیم و همان طور که می‌بینید، اندازه موقعیتمان هم به نصف کاهش یافت.

سخن پایانی

برخلاف تصور بسیاری از افراد، محاسبه اندازه موقعیت دل‌بخواهی نیست و روش خاص خود را دارد. این مورد هم باید در کنار اندازه حساب، ریسک حساب و حد ضرر، پیش از ورود به معامله تعیین شود.

همچنین بخش مهمی از این راهبرد، اجرای صحیح آن است. پیشنهاد ما این است که به‌ هیچ‌ عنوان اندازه موقعیت یا حد ضرر را در طول معامله تغییر ندهید. به‌عبارت دیگر، به راهبرد اولیه و سیستم معاملاتی خود وفادار باشید.

در نهایت، فراموش نکنید که بهترین راه برای یادگیری مدیریت ریسک، تمرین است. تمام چیزی که ما در این مقاله پوشش دادیم، در سطح تئوری بود. تبدیل این اطلاعات به مهارت عملی، برعهده خود شماست. بنابراین پیشنهاد می‌کنیم دفعه بعدی که قصد ورود به یک معامله جدید را داشتید، آموزه‌های این مقاله را یادآوری کنید و سعی کنید با تکرار آنها، به مهارت لازم در این خصوص دست یابید.

اعتبار حقوقی مبایعه نامه در معاملات مسکن

در معاملات اموال غیر‎منقول به لحاظ برخی شرایط مالیاتی، اقتصادی و نیز طولانی شدن زمان پاسخ استعلام‌های قانونی از مراجع ذی‌ربط مانند سازمان زمین شهری، وزارت جهاد کشاورزی، اداره آب و فاضلاب و شهرداری، طرفین معامله ناگزیرند قبل از تنظیم سند رسمی با حضور در بنگاه‌های معاملات مسکن قراردادی منعقد کنند

در معاملات اموال غیر‎منقول به لحاظ برخی شرایط مالیاتی، اقتصادی و نیز طولانی شدن زمان پاسخ استعلام‌های قانونی از مراجع ذی‌ربط مانند سازمان زمین شهری، وزارت جهاد کشاورزی، اداره آب و فاضلاب و شهرداری، طرفین معامله ناگزیرند قبل از تنظیم سند رسمی با حضور در بنگاه‌های معاملات مسکن قراردادی منعقد کنند.

در این نوشتار به بررسی این‌گونه قراردادها و ارزش اثباتی آنها در محاکم دادگستری یا سایر اداره‌های دولتی می‌پردازیم.

هر نوشته‎ای که برای اقامه دعوی یا دفاع از دعوایی که علیه شخص در دادگاه مطرح است، قابل استناد باشد، سند نامیده می‌شود. از این رو مبایعه‌نامه یا قولنامه نیز در این تعریف جای گرفته و سند نام می‌گیرد. اما سندی که در اداره ثبت اسناد و املاک یا دفاتر اسناد رسمی یا در نزد سایر مأموران رسمی مانند مأموران اداره مالیات، راهنمایی و رانندگی و . در حدود صلاحیت‌شان و بر طبق قانون تنظیم شده باشد، رسمی است و اگر نوشته‌ای که سند نامیده می‌شود فاقد یکی از این اوصاف باشد، سند عادی نام دارد.

مزایای اسناد رسمی

اسناد رسمی مزایای بیشتری نسبت به اسناد عادی دارند. برای مثال سند رسمی درباره طرفین معامله و وراث آنان دارای ارزش و اعتبار است و کسی که سند رسمی در دست دارد، می‌تواند بدون مراجعه به دادگاه از اداره ثبت اسناد و املاک، تقاضای صدور اجراییه کند. برای مثال، دارنده سند ازدواج بدون آنکه نیاز به مراجعه به دادگاه و صدور حکم از مراجع قضایی داشته باشد با تقدیم درخواست می‌تواند مهریه مندرج در آن را به اجرا بگذارد همچنین فرد نمی‌تواند منکر سند رسمی شود و فقط می‌تواند نسبت به آن ادعای جعل کند و اگر ادعای جعل کرد بار اثبات آن برعهده اوست.

تفاوت بین مبایعه‌نامه و قولنامه

قولنامه تعهد بر انجام معامله است و یک حق رجحان برای کسی که تعهد به نفع او شده است، به وجود می‌آورد و فروشنده را ملزم می‌کند تا برابر تعهدی که به خریدار داده است تحت شرایطی که با یکدیگر به توافق رسیده‌اند، عقد بیع را انجام دهد. ولی در بیع‌نامه هدف متعاملین انجام بیع است نه تعهد بر انجام آن؛ و جمله صریحی که بیان این مقصود را تحکیم می‌دهد، عبارت است از اینکه در مبایعه‌نامه گنجانده شود: صیغه شرعیه ایجاب و قبول حین تنظیم قرارداد جاری شد. در اینجا پرسشی مطرح می‌شود، مبنی بر اینکه اگر آپارتمانی با مبایعه‌نامه فروخته شود ولی در رهن بانک باشد آیا می‌توان فروشنده را به تنظیم سند رسمی ملزم کرد؟ در اینجا چند حالت متصور است. فرض کنید آقای «الف» یک واحد آپارتمان را به آقای «ب» می‌فروشد و آقای خریدار با علم به اینکه آپارتمان در رهن بانک قرار گرفته است، آن را معامله می‌کند. در این حالت معامله بین الف و ب در صورتی صحیح و نافذ خواهد بود که به حقوق بانک لطمه وارد نکند زیرا عقد رهن برای بانک نسبت به آپارتمان حق تقدمی ایجاد می‌کند که می‌تواند از محل فروش آپارتمان طلب خود را استیفا کند و هر اقدامی که با این حق بانک در تعارض باشد قانونی نیست. اما اگر خریدار از این امر که آپارتمان در رهن بانک قرار گرفته آگاه نباشد می‌تواند علاوه بر الزام فروشنده به تنظیم سند رسمی، وی را به فک رهن نیز ملزم کند.

به گزارش معاونت فرهنگی قوه‌قضاییه، چنانچه بعد از فروش آپارتمان، فروشنده‌ای که با آقای «ب» با بیع‌نامه عادی معامله کرده، آن آپارتمان را در رهن بانک قرار دهد عمل او از مصادیق کلاهبرداری محسوب شده و تعقیب کیفری خواهد شد.

در حالت اول که خریدار با علم به اینکه آپارتمان در رهن بانک است آن را خریداری می‌کند، اگر خریدار آپارتمان به بانک مراجعه کند و تمام بدهی اقساطی را به صورت یکجا پرداخت کند مشکلی برای تنظیم سند رسمی پیش نخواهد آمد و چنانچه فروشنده آپارتمان در بیع‌نامه به تنظیم سند رسمی انتقال ملک ملزم بوده، در صورت امتناع او خریدار می‌تواند با تقدیم دادخواست حقوقی به طرفیت او طرح دعوی کند و با حکم دادگاه او را ملزم کند.

پرسش دیگری که مطرح می‌شود، این است که در حالتی که ملکی در رهن بانک است، بدون اطلاع بانک با مبایعه‌نامه عادی به دیگری فروخته ‌شود، آیا فروشنده مرتکب فروش مال غیر شده و به عنوان کلاهبردار قابل تعقیب است یا خیر؟

در پاسخ باید گفت با وقوع عقد رهن مالکیت مالک از بین نمی‌رود و بانک مالک آپارتمان یا ملکی که به رهن گذاشته شده است، نمی‌شود، بنابراین فروش و انتقال ملک یا آپارتمان در این حالت انتقال مال غیر محسوب نمی‌شود.

پرسش دیگری که می‌توان مورد بررسی قرار داد، این است که اگر در مبایعه‌نامه‌ای قید شود که خریدار چکی را جهت الباقی ثمن معامله تحویل خریدار داده و در جریان معامله بین خریدار و فروشنده اختلاف پیش آید، می‌توان به استناد مبایعه‌نامه جلوی پرداخت چک را گرفت؟ یا صادرکننده چک را از تعقیب کیفری مصون نگاه داشت؟

به این پرسش نیز می‌توان این‌گونه پاسخ داد که چک یک سند تجاری است که در صورت صدور آن مطابق مقررات صرفاً به واسطه وجود اختلاف حساب نمی‌توان از پرداخت وجه آن جلوگیری کرد. اما در مورد جرم تعقیب کیفری باید گفت که اگر ثابت شود تاریخ صدور چک مقدم بر تاریخ سررسید آن باشد برای مثال خریدار برای خرید آپارتمان آن را در تاریخ 10 اردیبهشت سال 1386 صادر می‌کند تا فروشنده دو ماه بعد یعنی تاریخ 10 تیر همان سال وصول کند و به اصطلاح تاریخ سررسید چک را 10 تیر قرار می‌دهد، در این حالت صادرکننده چک برای اثبات اینکه چک وعده‌دار است، می‌تواند به مبایعه‌نامه تنظیمی مابین خود و دارنده چک استناد کند. همچنین است اگر فروشنده چک را به دیگری منتقل کرده باشد در این حالت نیز صادرکننده چک می‌تواند به مبایعه‌نامه تنظیمی استناد کند.

امکان انتقال حق کسب و پیشه با سند رسمی

قولنامه تعهد بر انجام معامله است و یک حق رجحان برای کسی که تعهد به نفع او شده است، به وجود می‌آورد و فروشنده را ملزم می‌کند تا برابر تعهدی که به خریدار داده است، تحت شرایطی که با یکدیگر به توافق رسیده‌اند، عقد بیع را انجام دهد. ولی در بیع‌نامه هدف متعاملین انجام بیع است نه تعهد بر انجام آن.

در بعضی موارد مانند نقل و انتقال حق کسب و پیشه از مستأجر سابق به مستأجر جدید، این اقدام فقط با سند رسمی معتبر ممکن خواهد بود.

هنگام تنظیم قرارداد مشارکت در ساخت در خصوص کیفیت مصالح و نمای ساختمان و غیره لازم است ضمیمه‌ای مستقل شامل نوع درجه مصالح پروژه، مشخصات داخل و خارجی ساختمانی که متعاقباً احداث خواهد شد، تهیه شده و در یکی از بندهای قولنامه تنظیمی در دفاتر مشاور مسکن و بنگاه‌های معاملات ملکی حتماً به جمله «قرارداد پیوست و ضمایم آن جزء لاینفک این بیع نامه است.» تصریح شود.

همچنین لازم است مدت زمان اجرای قرارداد، از ابتدای زمان اخذ مجوز ساخت تا مرحله تحویل و بهره‌برداری با ذکر تاریخ دقیق روز، ماه و سال در قولنامه ذکر شود. به علاوه، مدت زمان دقیق تخلیه ملک و تحویل به سازنده برای آغاز عملیات ساخت نیز که در تعهد مالک است باید به طور دقیق در قرارداد مشخص و برای هر نقض تعهدی، جریمه تأخیر تعیین شود.

قولنامه نقل و انتقال خودرو، باید متضمن مشخصات طرفین معامله، موضوع معامله و شرایط آن با توافق یکدیگر باشد.

این شرایط شامل مواردی است مانند مشخصات کامل و جامع خودرو خریداری شده (مدل، رنگ، تعیین اعتبار معامله وسایل موجود خودرو، تک سوخت یا دوگانه سوز بودن آن و. )، تعهدات مربوط به بهای خودرو و چگونگی پرداخت آن از سوی خریدار، زمان تحویل خودرو (به همراه بیمه شخص ثالث و لوازم و ملحقات آن و . ) از سوی فروشنده به خریدار، توافق بر زمان و نحوه تعویض پلاک خودرو، تکلیف فروشنده به پرداخت کلیه بدهی‌های خودرو اعم از جریمه‌های رانندگی، عوارض سالانه شهرداری و مالیات، زمان حضور در دفترخانه و هر آنچه که عرف جهت منافع طرفین معامله ایجاب می‌کند.

در همین قرارداد بهتر است نحوه محاسبه یا میزان خسارت‌های عدم رعایت تعهدات توسط طرفین نیز تعیین شود و در نهایت طرفین باید پس از امضا، قرارداد را مبادله کنند.

وجه التزام چیست و چه نکاتی باید رعایت شوند ؟

وجه التزام چیست و چه نکاتی باید رعایت شوند ؟ به لحاظ لغوی کلمه التزام به معنای پایبندی، ملزم شدن به امری و عهده‌دار شدن کاری می‌باشد. به لحاظ اصطلاحی، نوعی شرط ضمن عقد است که جهت ضمانت اجرا در قراردادها گنجانده می‌شود.

تعریف وجه التزام

وجه التزام چیست : وقتی دو نفر قراردادی می‌بندند، قرارداد بین آنها لازم‌الاجرا است یعنی دو طرف مکلف و موظف به اجرای آن هستند. حال اگر یکی از دو طرف قرارداد در موعد مشخص شده به تعهد خود عمل نکند، مبلغی را به عنوان خسارت باید به طرف مقابل پرداخت کند. در حقوق به این مبلغ، وجه التزام گفته می‌شود.

انواع وجه التزام

متعهد به دو صورت ممکن است از تعهد خود تخلف کند:

1. متعهد به کلی تعهد خود را انجام ندهد. در این صورت ممکن است در قرارداد یک مبلغ مقطوع به عنوان خسارت عدم انجام تعهد و وجه التزام تعیین شده باشد. به این خسارت عدم انجام تعهد گفته می‌شود.
2. متعهد تعهد خود را با تأخیر انجام دهد. در این صورت ممکن است در قرارداد برای هر روز تأخیر مبلغی به عنوان وجه التزام تعیین شده باشد. به این خسارت تأخیر در انجام تعهد گفته می‌شود.

تعیین میزان وجه التزام

توجه شود که میزان خسارت تأخیر تأدیه توسط دادگاه و با توجه به شاخص سالانه تورم تعیین می‌شود اما مبلغ وجه التزام با توافق طرفین معین می‌شود.

قاضی نمی‌تواند میزان وجه التزام مندرج در قرارداد را تغییر دهد. یعنی در صورت نقض عهد، متعهد فقط و فقط باید همان مبلغ وجه التزام را بپردازد حتی اگر هیچ خسارتی به متعهدله وارد نشده باشد یا اینکه خسارت واقعی کمتر یا بیشتر از مبلغ وجه التزام باشد.

ویژگی شخص مطالبه‌گر

کسی که وجه التزام را مطالبه می‌کند، باید خود تعهداتش را به طور کامل انجام داده باشد. مثلاً خریدار باید در دفترخانه حاضر شود و قیمت معامله را نیز به رؤیت دفتردار برساند و عدم اجرای تعهد طرف دیگر احراز شود.

قوه قاهره و وجه التزام

وجه التزام وقتی قابل مطالبه است که نقض عهد رخ داده باشد و خسارت قابل مطالبه باشد. بنابراین در مورد تعهد به وسیله، وجه التزام وقتی قابل مطالبه است که اثبات شود متعهد، کوشش متعارف را در اجرای تعهد به کار نبسته است و در تعهد به نتیجه، اگر قوه قاهره مانع اجرای تعهد شود، وجه التزام قابل مطالبه نیست. استثنائاً در جایی که متعهد، اجرای تعهد را تضمین کرده است، وجه التزام حتی در صورت بروز قوه قاهره نیز قابل مطالبه است.

انتخاب بین اجرای اصل تعهد یا پرداخت وجه التزام:

وکیل الزام به انجام تعهد : اگر در قرارداد وجه التزام تعیین شده باشد، متعهد اصولاً نمی‌تواند انتخاب کند که یا اصل تعهد را اجرا کند یا وجه التزام بپردازد بلکه صرفاً موظف است اصل تعهد را اجرا کند و در صورتی که اجرای تعهد منتفی شود، آن گاه متعهد موظف خواهد بود که وجه التزام را بپردازد.

بدیهی است که اگر طرفین توافق کنند، متعهد می‌تواند با دادن وجه التزام از اجرای اصل تعهد معاف شود، این توافق نافذ خواهد بود اما جمع بین اخذ خسارت و انجام تعهد ممنوع است مگر اینکه خسارت برای تأخیر انجام تعهد باشد که باید علاوه بر دادن خسارت تعهد را هم انجام دهد.

تبعیت وجه التزام از عقد

وجه التزام ماهیتاً نوعی شرط نتیجه است؛ زیرا در واقع، متعهد در صورت نقض عهد، مدیون می‌شود که وجه التزام را بپردازد. وجه التزام اصولاً تابع عقد اصلی است و مثلاً در صورت بطلان قرارداد یا اقاله قرارداد، وجه التزام نیز قابل مطالبه نیست اما در فرض استثنائی ‌که وجه التزام برای حالت بطلان قرارداد پیش‌بینی شده است، طبیعتاً این شرط مستقل از عقد اصلی خواهد بود.

آیا شرط ضرر و زیان در عقد با شرط وجه التزام تفاوتی دارد؟

بله؛ بعضی عبارتهای حقوقی در ظاهر شبیه هم هستند ولی از لحاظ بارحقوقی با یکدیگر متفاوت هستند. شرط ضرر و زیان بدین معناست که فرد در دادگاه باید ثابت کند که هم خلف وعده از متعهدله صورت گرفته است و هم ضرر و زیانی به او وارد شده است اما در شرط وجه التزام صرف ثابت کردن خلف وعده کافی است و نیازی به اثبات ورود ضرر نیست.